Muziek: Wilco verbaast met traditionele plaat

Artiest Wilco
Plaat Sky blue sky
Jaar 2007
Klinkt als The Band, The Beatles, Neil Young
Beste nummer Impossible Germany
En? 7

Sky blue sky is een heel merkwaardige plaat. De muziek erop is namelijk heel eenvoudig en toch ongrijpbaar. Het gebeurt wel vaker dat je een plaat even de tijd moet gunnen. Soms zijn meerdere draaibeurten nodig om de schoonheid te laten indalen. Meestal heb je bij de eerste keer draaien al wel door dat de muziek te ondoordringbaar is om in één keer mooi te kunnen vinden. Sky blue sky lijkt een makkelijk te verhapstukken album – de liedjes schijnen simpel en snel te verteren – en toch blijkt ook deze plaat enige tijd nodig te hebben om zijn ware schoonheid te tonen.

De band Wilco komt voort uit de alternatieve countryband Uncle Tupelo. In de loop van een aantal platen heeft Wilco echter steeds meer afstand genomen van die country/americana-sound. De laatste platen, Yankee Hotel Foxtrot en A ghost is born, zijn complexe, experimentele rockplaten die even dicht bij de jazz als bij de country liggen. Op deze platen zijn intense, zware en verrassende nummers te horen. Beide platen zijn van een ongekend hoog niveau en ze zijn zo gelaagd en gevarieerd dat je er niet gauw op uitgeluisterd raakt.

Met Sky blue sky doet Wilco zijn fans verbazen. Plots keert de band terug naar de roots en klinkt er onversneden Americana, melodieuze deuntjes, gevoelig gezongen, een beetje deinende middle of the road. Op het eerste gehoor is dat een afknapper. En toch blijken verschillendel liedjes op deze plaat knap in elkaar te zitten, maar dan niet knap in zijn complexiteit, maar in de eenvoud.

Jammer is natuurlijk wel dat Wilco het experimentele pad verlaten heeft en kiest voor gewone liedjes. Daarmee benut de band niet de unieke sound die het had gecreëerd. Ook is het jammer dat de plaat niet van een evenwichtig niveau is. De kwaliteit van de eerste helft torent hoog boven die van de tweede helft uit. De laatste nummers kabbelen te zeer door om te blijven boeien. Hier gaat Wilco ook te veel klinken als andere bands, met name The Band klinkt dan sterk door.

Desondanks heeft Wilco op deze plaat zeker vijf, zes sterke nummers gemaakt. Op Impossible Germany klinken toch de verrassende en intense gitaarsolo’s door die de plaat A ghost is born zo mooi maakt. Het nummer Sky blue sky heeft in al zijn eenvoud de allure van een evergreen en Side with the seeds intrigeert door de versnelling die het nummer halverwege ondergaat als meeslepend gitaarspel wordt ingezet. Toch is te hopen dat Wilco op het volgende album verdergaat waar de band gebleven was en dat het uitstapje naar jarenzestigrock eenmalig is.

Boeken: Bernlef op dreef met bekende thema’s

Bernlefs laatste roman, Op slot, bracht me weer op zijn spoor. Ik realiseerde me lezing van dat boek weer dat er nog zoveel relatief onbekende romans van hem zijn. Want hij produceert een niet aflatende hoeveelheid boeken, waardoor zijn oeuvre moeilijk bij te benen is. Zo is daar De onzichtbare jongen, een kleine roman uit 2005, een eenvoudig, nuchter geschreven boekje over aloude Bernlef-thema´s als geheugen en waarneming.

De onzichtbare jongen vertelt het verhaal van Wouter van Bakel en Max Veldman, die vlak na de oorlog bevriend raken op de lagere school. Max is een leergierige zonderling die zich verdiept in natuurkundige verschijnselen en met zijn onfeilbare geheugen alles vasthoudt. Wouter is vooral in snelheid geìnteresseerd en richt zich vooral op sport. Om deze twee jongens heen weeft Bernlef een web van thema´s als wind, snelheid, beweging, stilstand, observatie, geheugen, zintuiglijke waarneming.

In deel twee van het verhaal hebben beide jongens keerpunt in hun leven doorgemaakt. Wouter heeft de ultieme belemmering van zijn snelheid te verwerken gekregen als gevolg van een mysterieuze spier/ of zenuwziekte. Max raakt krankzinnig doordat hij zich alleen maar blijft richten op details en niet in staat is iets te vergeten. De jongen die wilde opgaan in zijn omgeving, slaat die omgeving eindeloos in zichzelf op en draait door. Het lijkt Bernlef vooral te doen om de invloed die dat heeft op de waarneming en daarmee op de observatie van de werkelijkheid om je heen.

Hoe hoogdravend of abstract dit misschien klinkt, Bernlef verpakt dit in een simpel verteld verhaal. Hij laat alle tekstuele opsmuk weg en beperkt zich taalkundig tot de kern. Hij neemt de lezer daardoor makkelijk mee in zijn verhaal en verweeft de thema´s heel eenvoudig in de roman. Geen moeilijkdoenerij, geen grote filosofiën. Bernlef preekt en filosofeert niet, maar laat zijn thema’s via de personages tot leven komen.

Het opmerkelijke contrast dat ontstaat, is dat er een gewoon verteld verhaal ontstaat over niet-gewone mensen. Het is duidelijk dat Bernlef een verhaal construeert om al zijn thema’s kwijt te kunnen. Deze roman heeft daar helaas een beetje onder te leiden. Het gaat lang goed, maar het einde komt al te geconstrueerd over. Max’ verblijf in een gesticht komt wel erg onverwacht om de hoek kijken en is te zeer een puzzelstukje en minder een boeiende verhaallijn. De finale is zelfs zwak te noemen. Hier is sprake van een wat gemakzuchtig afgeraffeld verhaal.

Toch blijft Bernlef boeiende kost schrijven. Ook zo’n tussendoortje lees je met plezier en hij weet weer wat radertjes in je hoofd aan het draaien te krijgen die andere boeken onberoerd laten. Zijn fascinaties voor steeds weer dezelfde thema’s blijven blijkbaar romans lang ook een lezer boeien.

Muziek: Eerbiedige luisteraars in Slintology-kerk

Maandag kwam eenmalig de Nederlandse tak van de Slintology-kerk bij elkaar. Een paar honderd adepten van de uitvinders van de post-rock die in 1991 de zeer invloedrijke plaat Spiderland hebben gemaakt. In het Amsterdamse Paradiso vond de muzikale kerkdienst plaats en vlak voor het begin van het optreden daalde een eerbiedige stilte neer over het gehoor van Slint.

Deze nog steeds jonge jongens gaven een bijzonder concert. Ze speelden hun album integraal en deden dat alsof het een klassiek concert betrof. Geen enkel contact met het publiek, alle aandacht voor de muziek en ruim de tijd tussen de nummers door om instrumenten te stemmen en klaar te zetten. En steeds als Slint aan een volgend nummer begon, sisten mensen uit het publiek om stilte. Zodra het stil was, zette Slint dan weer het volgende prijsnummer van de beroemde plaat in.

De vorm van het concert paste prima bij de stijl van de muziek. In mijn recensie gaf ik al aan dat de ingewikkelde structuur van de muziek gelijkenis vertoont met klassieke muziek. Daardoor gaat het primair om de concentratie op de muziek en is de presentatie ervan veel minder belangrijk. De muziek suggereert ook ruimte voor improvisatie, maar Slint koos ervoor de plaat minutieus, noot voor noot na te spelen.

Hoewel je vooraf precies kon weten welk gitaarsalvo of drumritme zou volgen, was het een spannend concert. De muziek is dermate gevarieerd, complex, emotioneel, beladen, donker, zwaar en krachtig dat er geen moment verveling optreedt. Slint pakte me binnen mum van tijd in en sleepte me veertig, vijftig minuten lang mee om me na nummer zes, Good morning, Captain, met een harde klap weer op de grond neer te zetten.

Wat de hoogtepunten op de plaat zijn, vond ik ook tijdens dit concert de sterkste nummers. Washer werd grotendeels heel rustig en subtiel door de gitaren begeleid, zodat de zang meer ruimte kreeg. Wel dreunde de bas nogal dominant door de zang heen. Good morning, Captain is een emotionele trip van heftige drums en gitaren, uitmondend in een hartverscheurende zang. Een tranentrekker in de smaakvolle zin van het woord.

Na de zes Spiderland-nummers had het concert net zo goed afgelopen kunnen zijn. Toch werden nog enkele nummers hierna gespeeld van de EP’s die de band ook nog hebben gemaakt. Ook dit waren krachtige nummers, maar dit concert was toch vooral bedoeld om nog eenmaal die ene prachtige plaat te spelen. In stijl sloot de band het concert af door stomweg na het laatste nummer van het podium af te lopen. De lichten floepten aan, een CD’tje werd ingezet en zonder enige toegift was het ineens voorbij.

Reünie-concerten kunnen natuurlijk verschrikkelijk treurig zijn, als het oude mannen zijn die geen schim meer zijn van vroegere muziekhelden. Slint was al een extreem jonge band toen ze die ene invloedrijk plaat maakten. Dat ze zestien jaar later die plaat, die in al die jaren steeds meer de juiste credits heeft gekregen, nogmaals komen spelen, heeft niets treurigs. Hooguit is het triest dat Slint niet al in 1991 de credits kreeg. Want dan had de band blijven bestaan en hadden ze zonder twijfel nog heel veel prachtplaten afgescheiden.

Muziek: Rufus Wainwright maakt volmaakte operapop

Artiest Rufus Wainwright
Plaat Release the stars
Jaar 2007
Klinkt als Jeff Buckley, Morrissey, Antony & the Johnsons, Freddie Mercury, David Bowie
Beste nummer Going to a town
En? 9

De Amerikaanse zanger Rufus Wainwright moet nog 34 jaar worden, maar heeft al een indrukwekkende rij platen op zijn naam staan. Poses, Want one en Want two zijn van die rij mijn favorieten. Stuk voor stuk gevoelige, maar ook zwaar aangezette platen, waarop Wainwright (zoon van folkmusici Loudon Wainwright III en Kathy McGarrigle) een heel eigen stijl heeft ontwikkeld. Noem het operapop, melodieuze muziek, ontroerend, emotioneel én bombastisch.

Die stijl vervolmaakt Wainwright op zijn laatste plaat, Release the stars. Opnieuw is hij de diva, de theatrale bezinger van zijn persoonlijke leed. De mooie melodieën lokken je zijn muzikale wereld in, zijn nasale, zeurderige stem stoot je af. Dat voortdurende aantrekken en afstoten zorgt ervoor dat de muziek nergens zoetsappig wordt. Heeft hij je eenmaal helemaal je pakken, dan is er geen ontsnappen meer mogelijk. Dit is muziek waar je je op den duur aan moet overgeven, muziek waarin je zwelgt.

Want zwelgen doet Wainwright zelf ook. De deuken en schrammen die hij in zijn jonge jaren opliep zijn expliciete inspiratiebronnen. Hij doet aan oonbeschaamde zelfexploitatie. Dit is iemand die zichzelf in de uitverkoop doet. En daarbij wordt geen middel geschuwd. Emotie wordt niet alleen overgedragen met kleine, gevoelige liedjes, maar juist liever met grote gebaren, zware harmoniën, orkestrale bewerkingen en zelfs muzikale verwijzingen – deze keer naar The phantom of the opera, op Want one naar de Bolero.

Opera, Wagner, Brahms, de grote woorden en gebaren zijn gevoelsmatig nooit ver weg. Maar Wainwright houdt zijn muziek goed in de klauwen. Nooit overschreeuwt hij zichzelf of overvoert hij de luisteraar. De muziek is soms vet, maar nooit te. En dat is ongelofelijk knap, want zijn zelfontwikkelde stijl zou gemakkelijk kunnen ontsporen. Op Release the stars gebeurt dat absoluut niet. Sterker nog, dit is een van de beste platen die Wainwright tot nog toe heeft gemaakt. Hij weet namelijk hoe ver hij kan gaan. Zeker, ook deze plaat is "van dik hout…", maar op de juiste momenten houdt hij zich in, waardoor het een afwisselende, verrassende, gevoelige, melodieuze plaat is geworden.

Hoogtepunt Going to a town is met zekerheid het beste nummer dat hij geschreven heeft. Hij bezingt hierin zijn afschuw van Amerika, het hypocriete en moralistische Amerika. Wat begint als een ingetogen pianoliedje wordt gaandeweg aangekleed en uitgebreid tot ook dit uitmondt in een mini-symphonie. Voor liedjes als deze is de repeatknop op de CD-speler uitgevonden.

Theater: Liedjesavond draait om muziek maken met plezier

Een onverwacht muzikaal verbond tussen drie artiesten kan tot een overwachte chemie leiden. Dat bewijzen Paul de Munnik, Kees Prins en JP den Tex. De muzikant/cabaretier, de acteur/komiek en de singer/songwriter toeren met een eenmalige ‘Tour de chant’ langs de theaters. Daarbij draait het niet om muzikaal vernuft of komisch talent, maar louter om plezier. Er wordt met zoveel lol muziek gemaakt dat het zeer aanstekelijk werkt en je op een eenvoudige manier een heerlijke avond bezorgt.

De drie delen hun voorkeur voor typische Americana zoals van Neil Young. Ze mixen klassieke liedjes van Young, Tom Waits en Bob Dylan met eigen werk. En dat alles in het Nederlands. Steeds terugkerend is daarbij de akoestische gitaar en de close harmony-zang. Oftewel: Neil Young in zijn vroege jaren. Het werkt omdat de drie stemmen totaal verschillend zijn en toch wonderwel bij elkaar passen.

De liedjes worden aan elkaar gepraat met losse verhaaltjes. Het zijn kleine anekdotes die soms een liedje inleiden en soms eigenlijk nergens toe leiden. De verhaaltjes zijn grappig, soms tegen het melige aan en wat te lang. Maar over het algemeen past de toon van de verhalen goed bij de pure lol die de muzikanten op het podium lijken te beleven.

Voor een gelegenheidsformatie klinken ze opmerkelijk goed. Hier en daar raakt iemand misschien eens uit het ritme, maar dat deert niet. Hier staan geen gitaarvirtuozen, maar muziekliefhebbers die dat plezier en die liefde willen overdragen. Onder de titel ‘Op weg naar huis’ zingen ze vooral melancholieke liedjes over liefde, jeugd en onderweg zijn. Het zijn herkenbare mijmeringen. Gelukkig zijn de teksten ook goed verstaanbaar, zodat de mooie vertalingen van de klassieke rocksongs goed tot hun recht komen.

Veel heeft het niet om het lijf. Er is een leuke set liedjes uitgekozen, mooi eigen werk er aan toegevoegd, er zijn simpele verhaaltjes bedacht en het plezier doet de rest. Twee uur lang kun je dan genieten van de energie die van het podium spat. En dat kan nog tot eind van deze maand, want dan zit de toernee erop.

Film: Zelfs op automatische piloot maakt Allen nog leuke film

Film Scoop
Regisseur Woody Allen
Hoofdrollen Scarlet Johansson, Hugh Jackman, Woody Allen
Jaar 2006
Genre Komedie
En? 7

Filmregisseur Woody Allen heeft in actrice Scarlet Johansson een nieuwe muze gevonden. Na het prachtige Matchpoint maakte Allen vorig jaar zijn tweede film met Johansson in de hoofdrol, Scoop. Matchpoint was een komische thriller met de nadruk op thriller, bij Scoop is het precies andersom. Heel spannend is het niet, maar de film zit vol met gewiekste en grappige dialogen.

Recensenten verwijten het Allen dat hij voor deze film al zijn reeds bekende trucjes heeft gebruikt en dat hij daardoor met Scoop nogal in herhaling valt. Voor wie geen kenner is van Woody Allen-films is dat geen probleem. Scoop is juist een prettige, eigentijdse kennismaking van de filmmaker.

Studente journalistiek Sondra krijgt een tip van gene zijde die kan leiden tot een van de grootste primeurs in de geschiedenis. Een rijke jongeman, afkomstig van een bekende familie van politici, zou verantwoordelijk zijn voor een reeks nog nooit opgeloste moorden, de zogenaamde Tarot-moorden. Sondra krijgt deze tip op het moment dat zij als vrijwilliger meedoet aan een goocheltruc van Mr. Splendini, gespeeld door Allen. Samen gaan zij op onderzoek uit.

Het verhaal is niet het belangrijkste aan deze film. Alles draait om de snelle dialogen, veelal een-tweetjes tussen Johansson en Allen. Vernieuwend zijn die rappe dialogen misschien niet, maar grappig meestal wel. Johansson laat zien niet alleen mooi en verleidelijk te kunnen zijn, maar ook komisch onhandig en geestig in de dialogen met de door Allen gespeelde goochelaar. De dialogen vallen vooral op door het hoge tempo en door de grote hoeveelheid non-informatie. In de nutteloze uitwijding, vaak rap tussen de regels door, zit de grap.

Daarmee is Scoop zeker een heel onderhoudende film. Verhaal en decor zijn zeer ondergeschikt. Het is een typische acteursfilm waarbij het draait om het acteertalent en de snelle teksten. Daarmee is de film wel veel vlakker dan Matchpoint want daarin zat zowel humor als spanning en drama. Maar als tussendoortje is deze film heel aardig. Allen mag dan misschien op de automatische piloot hebben gewerkt. Iemand die op routine zo’n vaardige film maakt, laat toch weer zien een bijzondere filmmaker te zijn.

14 mei 1940 – 14 mei 2007

Zevenenzestig jaar geleden is Rotterdam gebombardeerd. Om dat te herdenken schijnen deze avond talloze lichtbundels de hemel in. Deze bundels markeren de zogeheten brandgrens, de grens tussen wat platgebombardeerd is en afgebrand en wat gespaard is gebleven. Helaas was het niet al te helder weer en was het wat druilerig. Daardoor kwam de lichtplattegrond niet helemaal tot zijn recht.

Toch was vanaf de Willemsbrug heel goed de omvang van het bombardement te zien. Als je even de tijd nam en de horizon aftuurde en vervolgens de werkelijkheid achter die bundels tot je door liet dringen. Dankzij het weer waren de bundels zelf niet zo heel goed te zien – zeker niet op de foto – maar de dichtgetrokken lucht zorgde wel voor een bijzondere weerkaatsing.

Film: Intrigerende film over overbekend verhaal

Film The Queen
Regisseur Stephen Frears
Hoofdrollen Hellen Mirren, Michael Sheen
Jaar 2006
Genre Drama/Satire
En? 8

Wat gebeurde er in de week na het dodelijke ongeluk van prinses Diana op 31 augustus 1997 achter de schermen van het Britse koningshuis? Hoe reageerden koningin Elisabeth II en prins Charles op haar plotselinge dood? Waarom liet het koningshuis een week lang niets van zich horen, terwijl de pers en de Britse burgers over dat stilzwijgen steeds bozer en bozer werden? Welke rol had de jonge premier Tony Blair daarin?

De eind vorig jaar uitgekomen film The Queen geeft een antwoord op al die vragen. De beelden van de gecrashte auto van Diana en Dodi Al-Fayed, van de bloemenzee voor Buckingham Palace, van de speech van Diana’s broer en van de treurende mensenmassa zijn overbekend. Naar wat zich achter de schermen afspeelde kon je alleen maar raden. Regisseur Stephen Frears doet een overtuigende gooi naar wat niemand precies kan weten, namelijk het machtspel tussen Elisabeth en Blair met als inzet de manier waarop op de massaemotie moet worden gereageerd. Warm en invoelend, zoals Blair deed? Of koel en ingetogen, zoals de koningin voorstond?

Actric Hellen Mirren is een prachtige queen, stijf, koel, afstandelijk, introvert, maar ook scherp en soms zelfs emotioneel. Het is altijd een hele toer om dergelijk bekende mensen te spelen. Maar Mirren doet het origineel snel vergeten en daardoor kan je vanaf het begin helemaal opgaan in dit verfilmde stukje moderne historie. Tony Blair, gespeeld door Michael Sheen, is wat karikaturaler maar is overtuigend genoeg.

Knap is dat Frears geen eendimensionale film heeft gemaakt. Aanvankelijk lijkt Elisabeth dan wel een gevoelloos monster, maar Frears maakt ook duidelijk in welk dilemma ze verkeert. Uiteindelijk wordt het haar niet heel zwaar aangerekend dat ze na al die jaren op de troon de Britse burger niet meer helemaal begrijpt. Uiteindelijk had ze natuurlijk ook gelijk dat de reactie op Diana’s dood een vorm van massahysterie was. Maar de politicus Blair weet beter hoe beeldvorming werkt en voert dan ook voorzichtig de druk op Elisabeth op om een meer gevoelige kant publiekelijk te laten zien.

The Queen is een zeer onderhoudende en intrigerende film over een overbekend verhaal, waarvan zelfs de afloop al bekend is. Desondanks is het prachtig om de spanningen tussen koningshuis en premier te volgen en te zien hoe heel langzamerhand Elisabeth tot het inzicht komt dat van haar een andere, modernere aanpak wordt verlangd. Tegelijk krijg je inzicht in de archaïsche manier waarop dat koningshuis functioneert en welke mores en codes daarbij komen kijken. Ik was al niet zo’n fan van de monarchie, na deze film is mijn republikeinse hart alleen maar harder gaan  kloppen.

New York City

Net terug van zes dagen New York. Wat een geweldige stad is dat toch! Zoveel te zien, zoveel te doen. De stad heeft een grote verscheidenheid, aan bouwstijlen, aan sferen, aan mensen. Dit was de tweede trip naar New York en opnieuw was het zeer de moeite waard.

Prachtige liederen van Schumann gehoord in Carnegie Hall, nieuwe bandjes geluisterd in Knitting Factory, CD-tjes gekocht van totaal onbekende bands, lekker gegeten en verder gelopen, heel veel gelopen. Maar het weer was prachtig, dus dat was geen straf. Luieren in Central Park en Bryant Park, wandelen over de Brooklyn Bridge, struinen door Williamsburg, shoppen in Lower East Side, het was allemaal de moeite waard.

Een kleine foto-impressie is te vinden op mijn Flickr-site.

Toneel: Onaangenaam echt drama over ontspoord gezin

Pontificaal vooraan op het podium staat een levensgrote heg die ongeveer de helft van de breedte van het toneel beslaat. Eromheen kijken is onmogelijk. Wat ervoor en ernaast gebeurt is zichtbaar, maar veel gebeurt achter de heg en dan rest alleen meeluisteren. Zo krijg je een "kijkje" in het leven van het welgestelde gezin van Philip en Tilly. Financieel welgesteld, niet mentaal. De gezinsleden zijn stuk voor stuk psychische wrakken.

Achter die heg ligt het grote zwembad dat het gezin in de tuin tot zijn beschikking heeft. Hier wordt de vrije tijd doorgebracht en leren de zoons zogenaamd voor hun herexamens. De komst van twee meisjes zet echter de boel volledig op stelten. De moeder bloeit op van de onverwachte aanloop in het huis, de zoons kampen met stevig opborrelende pubergevoelens en de vader ontdekt dat een van de twee meisjes zijn geheime minnares is.

Dit stuk, Meiskes en jongens, toont het gezin in al zijn destructiviteit. Het gezin is volledig vastgelopen. Vader sleept zich van dag tot dag naar zijn fabriek, moeder heeft permanent de koffers klaar staan, Gregory is een onhandelbare bruut geworden en Anthony een inzichzelfgekeerde, onvolwassen jongen. Samen met een vriend slepen de jongens zich van platvloersheid naar platvloersheid. De hele dag dollen in het zwembad, met en zonder zwembroek, is de hoogste vorm van vertier. En áls er al een gezinstrauma aan de oppervlakte komt, dan is die meteen explosief.

Meiskes en jongens verzacht de pijn van het menselijk tekort op geen enkele manier. Vaak wil drama ook nog wel mooi zijn vanwege de fraaie teksten en hogere wijsheden die erin gedebiteerd worden. Dit stuk is rechttoe rechtaan en daarom bij vlagen zeer pijnlijk om naar te kijken. Het stuk is soms zelfs afstotelijk en het roept louter negatieve gevoelens bij de kijker op. Eén verzachtend middel heeft auteur Arne Sierens gebruikt en dat is humor. Dit keiharde drama is verpakt als slapstick.

RO Theater-regisseur Alize Zandwijk heeft weer eens de hand weten te leggen op een origineel, onverwacht modern toneelstuk. Haar hand is bijna niet herkenbaar is de uitvoering van het stuk. Slechts één keer komt een van de personages met witgeschminkt gezicht het toneel op, een typisch handelsmerk van Zandwijk. Verder is dit stuk heel sec gespeeld, heel real life. Daarom komt het ook zo genadeloos hard aan. Het is een stuk waarin mensen weglopen omdat het niet fijn is om naar te kijken. Des te opvallender dat vooral de jongere aanwezigen er zo hard om moesten lachen. Die zijn hun portie cynisme blijkbaar al gewend.

(Nog te zien tot 6 juni.)