Toneel: Onaangenaam echt drama over ontspoord gezin

Pontificaal vooraan op het podium staat een levensgrote heg die ongeveer de helft van de breedte van het toneel beslaat. Eromheen kijken is onmogelijk. Wat ervoor en ernaast gebeurt is zichtbaar, maar veel gebeurt achter de heg en dan rest alleen meeluisteren. Zo krijg je een "kijkje" in het leven van het welgestelde gezin van Philip en Tilly. Financieel welgesteld, niet mentaal. De gezinsleden zijn stuk voor stuk psychische wrakken.

Achter die heg ligt het grote zwembad dat het gezin in de tuin tot zijn beschikking heeft. Hier wordt de vrije tijd doorgebracht en leren de zoons zogenaamd voor hun herexamens. De komst van twee meisjes zet echter de boel volledig op stelten. De moeder bloeit op van de onverwachte aanloop in het huis, de zoons kampen met stevig opborrelende pubergevoelens en de vader ontdekt dat een van de twee meisjes zijn geheime minnares is.

Dit stuk, Meiskes en jongens, toont het gezin in al zijn destructiviteit. Het gezin is volledig vastgelopen. Vader sleept zich van dag tot dag naar zijn fabriek, moeder heeft permanent de koffers klaar staan, Gregory is een onhandelbare bruut geworden en Anthony een inzichzelfgekeerde, onvolwassen jongen. Samen met een vriend slepen de jongens zich van platvloersheid naar platvloersheid. De hele dag dollen in het zwembad, met en zonder zwembroek, is de hoogste vorm van vertier. En áls er al een gezinstrauma aan de oppervlakte komt, dan is die meteen explosief.

Meiskes en jongens verzacht de pijn van het menselijk tekort op geen enkele manier. Vaak wil drama ook nog wel mooi zijn vanwege de fraaie teksten en hogere wijsheden die erin gedebiteerd worden. Dit stuk is rechttoe rechtaan en daarom bij vlagen zeer pijnlijk om naar te kijken. Het stuk is soms zelfs afstotelijk en het roept louter negatieve gevoelens bij de kijker op. Eén verzachtend middel heeft auteur Arne Sierens gebruikt en dat is humor. Dit keiharde drama is verpakt als slapstick.

RO Theater-regisseur Alize Zandwijk heeft weer eens de hand weten te leggen op een origineel, onverwacht modern toneelstuk. Haar hand is bijna niet herkenbaar is de uitvoering van het stuk. Slechts één keer komt een van de personages met witgeschminkt gezicht het toneel op, een typisch handelsmerk van Zandwijk. Verder is dit stuk heel sec gespeeld, heel real life. Daarom komt het ook zo genadeloos hard aan. Het is een stuk waarin mensen weglopen omdat het niet fijn is om naar te kijken. Des te opvallender dat vooral de jongere aanwezigen er zo hard om moesten lachen. Die zijn hun portie cynisme blijkbaar al gewend.

(Nog te zien tot 6 juni.)