De drie delen hun voorkeur voor typische Americana zoals van Neil Young. Ze mixen klassieke liedjes van Young, Tom Waits en Bob Dylan met eigen werk. En dat alles in het Nederlands. Steeds terugkerend is daarbij de akoestische gitaar en de close harmony-zang. Oftewel: Neil Young in zijn vroege jaren. Het werkt omdat de drie stemmen totaal verschillend zijn en toch wonderwel bij elkaar passen.
De liedjes worden aan elkaar gepraat met losse verhaaltjes. Het zijn kleine anekdotes die soms een liedje inleiden en soms eigenlijk nergens toe leiden. De verhaaltjes zijn grappig, soms tegen het melige aan en wat te lang. Maar over het algemeen past de toon van de verhalen goed bij de pure lol die de muzikanten op het podium lijken te beleven.
Voor een gelegenheidsformatie klinken ze opmerkelijk goed. Hier en daar raakt iemand misschien eens uit het ritme, maar dat deert niet. Hier staan geen gitaarvirtuozen, maar muziekliefhebbers die dat plezier en die liefde willen overdragen. Onder de titel ‘Op weg naar huis’ zingen ze vooral melancholieke liedjes over liefde, jeugd en onderweg zijn. Het zijn herkenbare mijmeringen. Gelukkig zijn de teksten ook goed verstaanbaar, zodat de mooie vertalingen van de klassieke rocksongs goed tot hun recht komen.
Veel heeft het niet om het lijf. Er is een leuke set liedjes uitgekozen, mooi eigen werk er aan toegevoegd, er zijn simpele verhaaltjes bedacht en het plezier doet de rest. Twee uur lang kun je dan genieten van de energie die van het podium spat. En dat kan nog tot eind van deze maand, want dan zit de toernee erop.
Martin Visser 
Plaats een reactie