Deze nog steeds jonge jongens gaven een bijzonder concert. Ze speelden hun album integraal en deden dat alsof het een klassiek concert betrof. Geen enkel contact met het publiek, alle aandacht voor de muziek en ruim de tijd tussen de nummers door om instrumenten te stemmen en klaar te zetten. En steeds als Slint aan een volgend nummer begon, sisten mensen uit het publiek om stilte. Zodra het stil was, zette Slint dan weer het volgende prijsnummer van de beroemde plaat in.
De vorm van het concert paste prima bij de stijl van de muziek. In mijn recensie gaf ik al aan dat de ingewikkelde structuur van de muziek gelijkenis vertoont met klassieke muziek. Daardoor gaat het primair om de concentratie op de muziek en is de presentatie ervan veel minder belangrijk. De muziek suggereert ook ruimte voor improvisatie, maar Slint koos ervoor de plaat minutieus, noot voor noot na te spelen.
Hoewel je vooraf precies kon weten welk gitaarsalvo of drumritme zou volgen, was het een spannend concert. De muziek is dermate gevarieerd, complex, emotioneel, beladen, donker, zwaar en krachtig dat er geen moment verveling optreedt. Slint pakte me binnen mum van tijd in en sleepte me veertig, vijftig minuten lang mee om me na nummer zes, Good morning, Captain, met een harde klap weer op de grond neer te zetten.
Wat de hoogtepunten op de plaat zijn, vond ik ook tijdens dit concert de sterkste nummers. Washer werd grotendeels heel rustig en subtiel door de gitaren begeleid, zodat de zang meer ruimte kreeg. Wel dreunde de bas nogal dominant door de zang heen. Good morning, Captain is een emotionele trip van heftige drums en gitaren, uitmondend in een hartverscheurende zang. Een tranentrekker in de smaakvolle zin van het woord.
Na de zes Spiderland-nummers had het concert net zo goed afgelopen kunnen zijn. Toch werden nog enkele nummers hierna gespeeld van de EP’s die de band ook nog hebben gemaakt. Ook dit waren krachtige nummers, maar dit concert was toch vooral bedoeld om nog eenmaal die ene prachtige plaat te spelen. In stijl sloot de band het concert af door stomweg na het laatste nummer van het podium af te lopen. De lichten floepten aan, een CD’tje werd ingezet en zonder enige toegift was het ineens voorbij.
Reünie-concerten kunnen natuurlijk verschrikkelijk treurig zijn, als het oude mannen zijn die geen schim meer zijn van vroegere muziekhelden. Slint was al een extreem jonge band toen ze die ene invloedrijk plaat maakten. Dat ze zestien jaar later die plaat, die in al die jaren steeds meer de juiste credits heeft gekregen, nogmaals komen spelen, heeft niets treurigs. Hooguit is het triest dat Slint niet al in 1991 de credits kreeg. Want dan had de band blijven bestaan en hadden ze zonder twijfel nog heel veel prachtplaten afgescheiden.
Martin Visser 
Plaats een reactie